ნანი ჩიხრაძის ხსოვნას

 
  ნანი ჩიხრაძე, თაობების აღმზრდელი, სამართლიანი, კაცთმოყვარე, კეთილშობილი, სათნო და ფაქიზი სულის ადამიანი, სანიმუშო მოქალაქე, საყვარელი პედაგოგი და სამაგალითო პიროვნება, 84 წლის ასაკში გამოაკლდა ჩვენი ქალაქის საზოგადოებას.

  ნანი მასწავლებელმა ღირსეული გზა განვლო ცხოვრებისა და მოღვაწეობისა და მას ყველაზე დიდი ჯილდოც არგუნა განგებამ - თავისი აღზრდილების გულმხურვალე სიყვარული. მასზე თუ უთქვამს შემოქმედს, - " მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო, მაგრამ - ათასი შვილის მშობელი..." მართლაც, რომ, დედასავით ძვირფასი იყო მასთან ერთად გატარებული თითოეული დღე, საათი თუ წუთი... ვუმზერდი და ვფიქრობდი, გამუდმებით, ასეთი გარეგნული თუ სულიერი სილამაზე, მისი სიდიადე და სისადავე მხოლოდ უზენაესს თუ შეეძლო გაეერთიანებინა და შეერწყა პიროვნებაში, რომელმაც ნახევარი საუკუნე მიუძღვნა მოსწავლე-მასწავლებლის ყველაზე ლამაზ ურთიერთობას და თან, ისე, რომ საუკუნოდ გაუდგა ფესვები ამ უმაღლეს ადამიანურ ღირებულებას.
 
  დაუვიწყარია ის წეუთები, როცა მასზე სტატიის მოსამზადებლად სახლში ვეწვიეთ ამაგდარ პედაგოგს. გაბრწყინებულ თვალებში თავმდაბლობის სხივი იკვეთებოდა. თუმცა, მაინც დაგვთანხმდა საგაზეთო სტატიის მომზადებაში.
 
  გვსურდა, ხანდაზმულობაში არ ეგრძნო თავი მარტოდ, მხოლოდ ძველის გახსენებაში...
 
  მისი უკვდავი სული მარადის იცოცხლებს, სანამ კაცობრიობა იარსებებს და სანამ ამქვეყნად იქნება სიკეთე, სილამაზე და სიყვარული...
 
ნანა რაზმაძე
 
  ჩვენს მკითხველს კი ვთავაზობთ გაზეთ "ტყიბულში" (2016 წლის #8-ში) გამოქვეყნებულ ვრცელ სტატიას, რომელიც საინფორმაციო ცენტრის ჟურნალისტმა, ნათია მურუსიძემ, მიუძღვნა ვალმოხდილი პედაგოგის, ნანი ჩიხრაძის, პედაგოგიური და საზოგადოებრივი ცხოვრების სახელოვნად განვლილ გზას.
 
  ადამიანის საუნჯე - მისი ვინაობაა
 
  ,,დაძაბული შრომის შემდეგ ვტკბები თავისუფლებით და ჩემს მოსწავლეებზე საუკეთესო მოგონებებით, მათგან მოწერილი წერილებით, მათთან შეხვედრებით...” - ნანი ჩიხრაძე
 
  ,,როცა უნივერსიტეტში ჩავირიცხე, გერმანულ ენას მასწავლიდა უცხო ენის კათედრის გამგე ლ. კვანტალიანი, რომელიც ყოველთვის ხაზგასმით, ყველას გასაგონად აღნიშნავდა, რომ რაიონიდან ჩამოსულებმა ამ დონეზე რუსული ენა არ იციან, არათუ გერმანულიო. როცა მკითხა, ნატო, ვინ გყავდა ასეთი მასწავლებელი, ვინც ამგვარად ასწავლის ბავშვებს უცხო ენასო, ძალიან ამაყად ვუპასუხე, რომ ეს იყო ჩემი უსაყვარლესი მასწავლებელი ნანი ჩიხრაძე,” _ ნატო გოგსაძე.
 
  ,,ყველა პედაგოგს სწავლების თავისი მეთოდი და სტილი აქვს. ნანი მასწავლებელი ახალ გაკვეთილს რომ ახსნიდა, ყველა ახალ სიტყვას განმარტავდა, მერე ამ სიტყვებით წინადადებების შედგენაში გვავარჯიშებდა და ასე, სიტყვა-სიტყვით ამდიდრებდა ჩვენს ლექსიკას. თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო ინსტიტუტში რომ ჩავაბარე, გერმანული ენის სემინარზე პროფესორ ციალა ბიჩინაშვილს, მეყო სითამამე და ვეუბნები: _ ასე გერმანულს ვერ ვისწავლით-მეთქი. _ აბა, როგორო? _ იკითხა მან. _ ნანი მასწავლებელი რომ გვასწავლიდა, ისე-თქო და მეც ''ავუხსენი,” როგორ ჩაეტარებინა სემინარი. ქალბატონ ციალას გაეღიმა ჩემს ''რჩევაზე,” მაგრამ გაითვალისწინა და სემინარის ბოლოს მკითხა: _ აბა, რას მეტყვი, დღეს შენი ნანი მასწავლებელივით ჩავატარე გაკვეთილი თუ არაო?” _ მადონა ქასრაძე.
 
  ასეთი თბილი და სიყვარულით სავსე ისტორიებით გაჯერებული წერილები მრავლად ინახება დამსახურებული პედაგოგის, საკუთარი საქმის უბადლო მცოდნისა და ღირსეული პიროვნების, გერმანისტის, ნანი ჩიხრაძის, პირად არქივში. მან საყვარელ საქმესა და მოსწავლეებთან ურთიერთობას რამდენიმე ათეული წელი დაუღალავი შრომით შეალია. ახლა კი იმ საუკეთესო მოგონებებით საზრდოობს, რაც წლების განმავლობაში დაუგროვდა.
 
  ნანი ჩიხრაძე - დაიბადა 1939 წლის 7 ოქტომბერს ქალაქ ტყიბულში. დედა - ლიუდმილა იობიძე იყო მედდა, მეანი, მამა - სერგო ჩიხრაძე კი მასწავლებელი, რომელიც დიდ სამამულო ომში დაიღუპა (დარჩა 3 თვის ქალიშვილი). 1958 წელს დაამთავრა ტყიბულის # საშუალო სკოლა და იმავე წელს ჩაირიცხა ქუთაისის ალ. წულუკიძის სახელობის პედაგოგიურ ინსტიტუტში ფილოლოგიის ფაკულტეტზე. მისი პროფესია ორდარგოვანია: ქართული ენა და ლიტერატურა, გერმანული ენა. ყოველთვის უკვირდა _ უცხო ენის მასწავლებელმა თუ ქართული კარგად არ იცის, როგორ უნდა ასწავლოს უცხოური? 1963 წელს დაამთავრა ინსტიტუტი და ამავე წელს დაიწყო პედაგოგიური საქმიანობა მშობლიური ქალაქის #6 საშუალო სკოლის ახლადაგებულ შენობაში, სადაც 48 წელიწადი გაატარა.
 
  _ როგორ მოხდა თქვენი პროფესიული არჩევანის გაკეთება?
 
  _ პროფესია გერმანული ენის სიყვარულმა და მისმა მასწავლებელმა ქალბატონმა, ვენერა (ვენიკო) გაგოშიძემ ამარჩევინა. თუმცა, პედაგოგობაზე არასოდეს მიფიქრია, ვერ შევძლებ ჩემი უსაყვარლესი, ვირტუოზი პედაგოგების გვერდში დგომას-თქო.
 
  _ რატომ შეეჭიდეთ ამ ურთულეს პროფესიას?
 
  _ მინდოდა, ექიმი ვყოფილიყავი, ჩემი ოჯახიდან გამომდინარე, დედა მეანი იყო, თავის პროფესიაზე უზომოდ შეყვარებული. შესანიშნავი სამედიცინო ლიტერატურა ჰქონდა. ამ დარგის არაჩვეულებრივ ადამიანებთან ურთიერთობდა. რასაც ოჯახში ვხედავდი, ის მაინტერესებდა, მაგრამ სკოლის სიყვარულმა გადამძლია.
 
  _ რამდენად საინტერესოა მომავალ თაობასთან ურთიერთობა და რა სირთულეები ახლავს მას?
 
  _ სკოლაში მუშაობა კატორღულ შრომასთან ასოცირდება. პედაგოგს მარტო საგნის ცოდნა არ ჰყოფნის, მას სჭირდება დისციპლინა, მეთოდი, საგანთა შორის კავშირი. თუ მეთოდი არასწორია, საგნის საუკეთესოდ ფლობის შემთხვევაშიც კი, ის მოსწავლისათვის არაფრის მიმცემია. საგნის საშუალოდ ფლობისას სწორი მეთოდიკით კარგი მასწავლებელი ხარ. ორივეს ფლობისას უკვე ვირტუოზად გასახელებენ. ეს კი მხოლოდ ერთეულებს ხელეწიფებათ. ხშირად კლასში საჭირო წერტილს შევარჩევდი, მისი უკეთესად მართვის საშუალება რომ მქონოდა. არადა, რა საინტერესოა გამჭრიახ ახალგაზდა თაობასთან ურთიერთობა, ყოველ შენს ფრაზასა და სიტყვას რომ ისრუტავს.
 
  _ რამდენი წელი მიუძღვენით სასწავლო-აღმზრდელობით საქმიანობას? გაიხსენეთ აღნიშნული პერიოდიდან საინტერესო მომენტები...
 
  _ 48 წელიწადი გავატარე სკოლაში. არაჩვეულებრივი მომენტები მქონია ურთიერთობებისა, ამაზე წიგნიც დაიწერება...
 
  რამდენიმე წლის წინ ნუგზარ ლობჟანიძემ (ჩემი ერთ-ერთი ძალიან საყვარელი მოსწავლე) ოჯახში მიმიწვია. შეხვედრა მთხოვა, რამდენჯერმე დამირეკა, მეც სიამოვნებით დავთანხმდი. ვიფიქრე, სადმე სკვერში დავსხდებით (ეს თბილსში მოხდა) და ვისაუბრებთ მეთქი. რას ამბობთ, ნანი მასწავლებელო, მთელი ჩემი ოჯახი ემზადება დღეს თქვენთან შესახვედრადო. თბილისშივე, კიდევ უფრო ადრე, შევხვდი ლუიზა დაჩიბერიძეს, ძალიან საყვარელ, უკვე დაოჯახებულ მოსწავლეს, (კურსებზე ვიყავი, ბინად თემქაზე. ლუიზა იქ ცხოვრობდა) შემთხვევით შევხვდით ერთმანეთს. შინ მიმიწვია. მე ვიუარე. ნანი მასწავლებელო, მე თქვენთვის ვშლი სუფრას და ნუთუ არ წამოხვალთ, წამოიყვანეთ ვინც გსურთ და მესტუმრეთო. როცა მივედი, დამახვედრა თავისი პარალელური კლასის ერთ-ერთი არაჩვეულებრივი მოსწავლე და ადამიანი _ ლია ლომია და თანაც აღნიშნა, ბევრს დავურეკეო, ყველას გაეხარდა და მითხრეს, ოღონდ შენთან კი არა, გავიდეთ ქალაქგარეთ, რომელიმე კარგ რესტორანში და იქ ავღნიშნოთ ნანი მასწავლებელთან შეხვედრაო. ასეთი ძალიან ბევრი შემთხვევაა, მაგრამ უნდა აღვნიშნო, ლელა სულამანიძის ჩემთან სტუმრობა თავის გერმანელ მეუღლესთან და დედასთან ერთად. სუფრის გაშლა რომ დავაპირე, მეუბნება: ხუთი წელია, საქართველოში არ ვყოფილვარ, ყველა მინდა, მოვინახულო, შეზღუდული დრო მაქვს, მაგრამ თქვენს უნახავად ვერ წავიდოდი, თქვენ ჩემთვის იდეალური მასწავლებელი ხართო.
 
  ასევე, ეთერ ლოლაძე, ჩემი პედაგოგობის პირველი წლებიდან, შედის უსაყვარლესი მოსწავლეების გრძელ სიაში. ხშირად მსტუმრობენ ნინო და დათო გვენეტაძეები. ნინოს არასოდეს ვავიწყდები, ყოველთვის მილოცავს დაბადების დღეს. ყველა მინდა მოვიხსენო, მაგრამ ერთ სტატიაში ეს შეუძლებელია...
 
  _ თქვენი ცხოვრება მიუძღვენით პედაგოგობას, რომ არა ეს პროფესია, სად ხედავთ საკუთარ თავს?
 
  _ მართალია, ექიმობაზე ვოცნებობდი, ვფიქრობდი, საუკეთესო ექიმი ვიქნები-მეთქი, მაგრამ ჩემი პროფესია ძალიან მიყვარს, ის ჩემმა საუკეთესო მოსწავლეებმა შემაყვარეს. ისინი კი ასობით არიან.
 
  _ თუ გენატრებათ საგაკვეთილო პროცესი?
 
  _ საგაკვეთილო პროცესზე აღარც მიფიქრია. ახლა სკოლებში სხვა სიტუაციაა. ძალიან დაშორდა სწავლება და აღზრდა ერთმანეთს. 48 წლის ძალიან დაძაბული შრომის შემდეგ ვტკბები თავისუფლებით და ჩემს მოსწავლეებზე საუკეთესო მოგონებებით, მათგან მოწერილი წერილებით, მათთან შეხვედრებით...
 
  _ დღესდღეობით თუ ხვდებით თქვენს ყოფილ მოსწავლეებს და როგორი ურთიერთობა გაქვთ მათთან?
 
  _ ბევრი შეხვედრა მაქვს, ჩემთან ოჯახში მათი სტუმრობა, ტელეფონით ურთიერთობა, მათგან ჩემი ოჯახში მიწვევა. არაჩვეულებრივი ხალხია. ვერცერთი პროფესია ასეთ სიამოვნებას ვერ მომანიჭებდა.
 
  _ რა მედლები და ჯილდოები გაქვთ მიღებული?
 
  _ მაქვს რამდენიმე ჯილდო, მაგრამ ძალიან ბევრი მოსწავლე მყოლია ჯილდოებით ხელდამშვენებული. ეს, რა თქმა უნდა, ჩემი ყველაზე დიდი წარმატებაა.
(ერთხელ გზად, სახლში მიმავალს, II საშუალო სკოლის რამდენიმე მასწავლებელი შემხვდა, ახლა თქვენზე ვლაპარაკობდითო _ მითხრეს. ნუნუ (რაფავა, ჩემი ერთ-ერთი საუკეთესო მოსწავლე) გვეუბნებოდა, ნანი მასწავლებელს არ უნდა ჰქონდეს ღირსების ორდენიო? აი, სწორედ ეს არის ჩემი ღირსების ორდენი-თქო, წამოვიძახე).
 
  _ რას ეტყოდით მომავალ თაობას?
 
  _ ერთმა მოსწავლემ, რომ გავუჯავრდი მითხრა, თუ არ ვსწავლობ, ამით ვის რას ვუშავებო?! _ ტყეში ხომ არ ცხოვრობ, შენ საზოგადოებას ეკუთვნი და თუ შენს პროფესიას კარგად არ დაეუფლე, რამდენს ატკენ გულს?! ამიტომ მომავალ თაობას ვუსურვებ, მაღალ პროფესიონალიზმსა და დიდ ადამიანურობას.
ესაუბრა ნათია მურუსიძე
 

53 thoughts on “ნანი ჩიხრაძის ხსოვნას”

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован.